a a a
 

Uitspraken

Alle uitspraken van de Reclame Code Commissie en het College van Beroep vanaf 2007 vindt u hier.

Terug naar zoekresultaten

Voeding en drank

Dossiernr:

2017/00776 - CVB

Datum:

06-06-2018

Uitspraak:

CVB Aanbeveling Bevestigd (met wijziging gronden) (= Aanbeveling)

Product/dienst:

Voeding en drank

Motivatie:

Misleiding Voornaamste kenmerken product

Medium:

Drukpers/tijdschriften

Het College van Beroep [6 juni 2018]

De bestreden uiting, de klacht, de beslissing van de Commissie en de grieven

De klacht is gericht tegen een advertentie in De Volkskrant waarin De Wijnbeurs wijn aanbiedt van “Ch?teau Marquis de Mons” onder de vermelding “Grand Cru Saint-Emilion uit excellent 2009!”. In de uiting wordt de wijn ook aangeprezen als een “2009 Saint-Emilion Grand Cru, Château Marquis de Mons” en als “Memorabel mooie, boterzachte Grand Cru 2009 op Cru Classé niveau.” Verder staat in de uiting onder meer: “De wijngaard van Château Marquis de Mons ligt op het kalkhoudende klei plateau van Saint-Hippolyte, waar ook beroemde Grand Cru Classés als Château de Ferrand, Château Destieux en Château Laroque op liggen.”
In de uiting staat het doorgestreepte bedrag van € 180,- en de tekst: “Nu slechts € 89,-* per kist”. Verder wordt gezegd: “De Volkskrant beschikt nu over een kleine partij op originele Châteaukist voor een bijzonder lage prijs. Want waar Saint-Emilion Grands Crus uit 2009 van dit kaliber al snel € 180,- per kist kosten, kunt u deze 2009 Saint-Emilion Grand Cru, Château Marquis de Mons nu krijgen voor slechts € 89,-* per kist!

De klacht luidt dat de uiting misleidend is wat betreft de doorgestreepte prijs van € 180.- en hetgeen wordt gezegd over de herkomst van de wijn. De onderhavige wijn is in de EU gewoonlijk te koop voor ongeveer € 15,- per fles (€ 90,- per kist). Er bestaat geen Château Marquis de Mons. Er is geen wijngaard die hoort bij een dergelijk “ch?teau”.

De Commissie heeft beide klachtonderdelen gegrond geacht. De Wijnbeurs heeft volgens de Commissie onvoldoende aannemelijk gemaakt dat voorafgaand aan de aanbieding € 180,- moest worden betaald voor bedoelde kist wijn. Daarnaast heeft De Wijnbeurs onvoldoende aannemelijk gemaakt dat “Château Marquis de Mons” bestaat. Deze wijn is niet vermeld op de website https://chateaux.vins-saint-emilion.com, waarop een overzicht wordt gegeven van alle Grand Cru wijnen in het wijngebied Saint-Emilion.

 

De grieven tegen de beslissing van de Commissie worden als volgt weergegeven.

Grief 1

De Commissie heeft haar oordeel met betrekking tot de prijs kennelijk gebaseerd op een door geïntimeerde overgelegde screenprint van de website van Vivino met een URL die niet meer bestaat. De Wijnbeurs heeft daarop bij de Commissie een Vivino screenprint met een werkende URL overgelegd. Vivino is een platform met 29 miljoen gebruikers en De Wijnbeurs kan de gegevens op de website onmogelijk beïnvloeden. Desondanks oordeelt de Commissie dat De Wijnbeurs onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt dat de doorgestreepte prijs van € 180.- juist is. De Wijnbeurs acht dit onbegrijpelijk. De Wijnbeurs verwijst in beroep verder naar de website wine-searcher.com. Op dit platform worden prijzen van wijnen met elkaar vergeleken, gebaseerd op de verkoopprijzen van wijnhandelaren. De gemiddelde prijs voor een Ch?teau Marquis de Mons bedraagt op dit platform € 34,-. Gelet hierop is de doorgestreepte prijs in de uiting aan de lage kant.

Grief 2

De Commissie heeft de klacht gegrond geacht op grond van de enkele stelling van geïntimeerde dat de onderhavige wijn niet is te vinden op de website van het Conseil des Vins de Saint-Emilion. De Commissie is daardoor klakkeloos meegegaan in de argumentatie van geïntimeerde. Ch?teau Marquis de Mons wordt wereldwijd verkocht, onder andere door een van de grootste Franse retailers. De leverancier bevestigt het bestaan, de afkomst en de Grand Cru status. De Commissie negeert deze feiten waardoor haar beslissing onbegrijpelijk is. Het verkopen van een wijn als een Saint-Emilion Grand Cru zonder dat de wijn afkomstig is uit deze streek of de Grand Cru status heeft, is in Frankrijk een misdrijf. De Wijnbeurs legt in beroep verdere stukken over die volgens haar het bestaan van de wijn, de afkomst uit Saint-Emilion en de Grand Cru status bevestigen.

 

Het antwoord in appel

Hierop zal in het oordeel, voor zover nodig, worden ingegaan.

 

De mondelinge behandeling

Het standpunt van De Wijnbeurs is toegelicht mede aan de hand van een overgelegde notitie. In aanvulling op de eerdere stellingen bij de Commissie en in het beroepschrift is namens haar het volgende meegedeeld. De Commissie heeft geoordeeld dat De Wijnbeurs aannemelijk moet maken dat de wijn voorafgaand aan de aanbieding € 180,- kostte, maar dat was niet de klacht. De klacht luidt dat een bedrag van € 180,- niet marktconform is. De onderhavige wijn kost volgens De Wijnbeurs bij haar buiten de actieperiode overigens € 180,- waarbij zij verwijst naar een door haar overgelegde print. Domaine de la Vieille Eglise is het primaire label van een gerenommeerd ch?teau. Wijnen die dit ch?teau niet onder het primaire label kan verkopen, worden verkocht onder het label Ch?teau Marquis de Mons. Hierdoor bevordert men schaarste en kan men de prijs van het primaire label hoog houden. Dit wordt uit het zicht gehouden waardoor de wijn niet te vinden is op de website van het Conseil des Vins de Saint-Emilion. De consument heeft echter met Ch?teau Marquis de Mons een topproduct in handen voor een veel lagere prijs dan de marktwaarde. Nu het dezelfde wijn betreft die Domaine de la Vieille Eglise als ‘Grand Cru Saint-Emilion’ mag verkopen, mag ook De Wijnbeurs deze wijn als zodanig aanprijzen. Deze vermelding ziet namelijk op de wijngaard.

Geïntimeerde heeft meegedeeld dat Ch?teau Marquis de Mons nooit is geclassificeerd als een ‘Grand Cru Saint-Emilion’. De classificering betreft de wijn en niet de wijngaard. Domaine de la Vieille Eglise heeft geen tweede label nodig omdat dergelijke wijn toch wel wordt verkocht en is te klein om een voorraad onder een tweede label te verkopen.

 

Het oordeel van het College

1. In de eerste plaats dient te worden beoordeeld of de in de bestreden reclame-uiting vermelde doorgestreepte prijs juist is. Doorgaans zal een doorgestreepte prijs zonder verdere toelichting dienen ter aanduiding van de prijs die een adverteerder rekende voorafgaand aan de aanbieding (‘van/voor-prijs’), waarmee dan duidelijk wordt gemaakt dat de prijs al dan niet tijdelijk is verlaagd. De Commissie heeft de klacht in deze zin opgevat en beoordeeld. In de uiting wordt de doorgestreepte prijs echter in een ander kader gebruikt te weten als verwijzing naar de prijs van “Saint-Emilion Grands Crus uit 2009 van dit kaliber” die volgens de uiting “al snel € 180,- per kist kosten”. Uit de totale uiting blijkt aldus dat de doorgestreepte prijs geen ‘van/voor-prijs’ is maar een prijs die is bedoeld om een indicatie te geven van de prijsklasse waartoe Ch?teau Marquis de Mons behoort. In de inleidende klacht heeft geïntimeerde betwist dat de aangeboden wijn tot die prijsklasse behoort. De Wijnbeurs heeft de klacht ook in deze zin opgevat. De Commissie is blijkens het voorgaande van een onjuiste interpretatie van de klacht uitgegaan. Beoordeeld dient te worden of een bedrag van € 180,- voor Ch?teau Marquis de Mons een marktconforme prijs is, dat wil zeggen een prijs die een juiste indicatie geeft van de prijs die in het algemeen dient te worden betaald voor wijn die aan dit ch?teau wordt toegeschreven.

2. Partijen hebben debat gevoerd over de prijsklasse van Ch?teau Marquis de Mons aan de hand van de websites vivino.com en wine-searcher.com. Het College acht eerstgenoemde website ongeschikt om daarop enige conclusie over de prijs te baseren. Op deze website schommelen de prijzen van Ch?teau Marquis de Mons te sterk, te weten van € 15,- tot € 99,- per fles, mogelijk doordat restaurantprijzen hierbij worden meegenomen. Dit bezwaar geldt niet voor wine-searcher.com, dat uitsluitend is gebaseerd op de verkooprijzen van wijnhandelaren. De Wijnbeurs heeft een print van wine-sear­cher.com overgelegd waaruit blijkt dat Ch?teau Marquis de Mons wordt verkocht voor € 34,- per fles. Dit is echter de gemiddelde prijs gerekend over 11 jaargangen, derhalve niet de prijs die specifiek geldt voor jaargang 2009 die in de advertentie wordt aangeboden. Geïntimeerde heeft een print overgelegd van wine-searcher.com waarin staat: “Marquis de Mons 2009 was last available in December 2017, with an average price of €9”. Hieruit volgt dat de prijs van de jaargang 2009 afwijkt van de gemiddelde prijs. Op grond van het voorgaande heeft De Wijnbeurs onvoldoende aannemelijk gemaakt dat het bedrag van € 180,- per kist een juiste indicatie is van de prijs die in het algemeen dient te worden betaald voor wijn die aan Ch?teau Marquis de Mons wordt toegeschreven. Dat De Wijnbeurs blijkens een door haar overgelegde print van haar website de wijn inmiddels voor € 180,- verkoopt, is voor de beoordeling van de bestreden uiting niet relevant, nu daarin niet wordt vergeleken met de prijzen die zij normaal voor Ch?­teau Marquis de Mons rekent. Het College oordeelt op grond van het voorgaande, op andere gronden dan de Commissie, dat de uiting onjuiste informatie bevat over het bestaan van een specifiek prijsvoordeel. Grief 1 is terecht voorgesteld maar leidt niet tot een andere uitkomst.

3. Het tweede onderdeel van de klacht respectievelijk grief 2 betreft de herkomst van de wijn, met name de vraag of het product dat in de reclame-uiting wordt aangeboden als ‘Ch?teau Marquis de Mons’, wijn betreft die specifiek mag worden aangeprezen als ‘Grand Cru Saint-Emilion’. Hierbij gaat het op grond van de klacht om de hierna te vermelden teksten in een begeleidend kader van de advertentie waarin de geografisch herkomst van de wijn en de Grand Cru status worden genoemd. Het College laat overigens de afbeeldingen van de fles wijn en châteaukist buiten beschouwing, nu de klacht niet (mede) tegen die afbeeldingen is gericht. De te beoordelen teksten in het begeleidende kader luiden als volgt:

  • “Grand Cru Saint-Emilion uit excellent 2009!”,
  • “Want waar Saint-Emilion Grands Crus uit 2009 van dit kaliber al snel € 180,- per kist kosten, kunt u deze 2009 Saint-Emilion Grand Cru, Château Marquis de Mons nu krijgen voor slechts € 89,-* per kist!”,
  • “2009 Marquis de Mons Grand Cru Saint-Emilion Bordeaux, Frankrijk. (…) Memorabel mooie, boterzachte Grand Cru 2009 (…).”
  • De wijngaard van Château Marquis de Mons ligt op het kalkhoudende klei plateau van Saint-Hippolyte waar ook beroemde Grand Cru Classés als Château de Ferrand, Château Destieux en Château Laroque op liggen.”

Blijkens het voorgaande wordt in de tekst van de bestreden reclame-uiting de onderhavige wijn specifiek, uitdrukkelijk en herhaaldelijk als een Grand Cru Saint-Emilion aangeprezen, en als afkomstig van een wijngaard bij Saint-Hippolyte. Nu geïntimeerde de herkomst en status van de wijn gemotiveerd heeft betwist, ligt het op de weg van De Wijnbeurs om aannemelijk te maken dat de onderhavige wijn voldoet aan de omschrijving ‘Grand Cru Saint-Emilion’ en uit dit gebied afkomstig is.

4. Het College acht de als bijlage 2 bij het verweer bij de Commissie overgelegde verklaring van de leverancier van de wijn daartoe ontoereikend. Deze verklaring bevat geen verwijzing naar een (officiële) erkenning van herkomst en status. In beroep heeft De Wijnbeurs haar stellingen met betrekking tot de herkomst en de status van de wijn nader onderbouwd door het overleggen van de volgende stukken:

  • pagina 1390 uit het boek ” XIXe édition Bordeaux et ses vins” van (onder meer) E. Féret: hier wordt Ch?teau Marquis de Mons genoemd als “autre vin” van Domaine de la Vieille Eglise,
  • een ‘Attestation’ van Conseil des Vins de Saint-Emilion inhoudende dat de jaargangen 2008, 2009 en 2010 van Domaine de la Vieille Eglise het volgende kwaliteitslabel mogen voeren: “AOC Saint-Emilion et Saint-Emilion Grand Cru”,
  • een “Extrait Fichier Châteaux FGVB” van 24 april 2018 waarin de Fédération des Grands Vins de Bordeaux over Ch?teau Marquis de Mons verklaart: “AOC Principale: St Emilion GD Cru”, met als exploitant Domaine de la Vieille Eglise,
  • een afschrift uit de Publication des demandes d’enregistrement waaruit blijkt dat Ch?teau Marquis de Mons in het Franse merkenregister is gedeponeerd als merk door (onder meer) Micheau Maillou,
  • een (niet ondertekende) verklaring van Michel Micheau Maillou van 11 april 2018 waarin deze persoon verklaart waar Ch?teau Marquis de Mons is gelegen en: “le domaine obtient le certificat d’agrément du Grand Cru après la dégustation à la mise en bouteille. Jusqu’à la récolte 2015, le château a obtenu systématiquement le certificat d’agrément pour l’ensemble des millésimes.”,
  • een verklaring van Bureau Féret van 24 april 2018 waarin H. Féret als wijnhandelaar verklaart: “I confirm that Ch?teau Marquis de Mons has been registered in “AOC Saint Emilion Grand Cr (FGVB and INPI); the vintages 2003, 2005, 2006 2008, 2009 and 2010 have all been validated in this appellation by its Management Organization and INAO (National Institute of Original Appellation)”.

5. Hetgeen De Wijnbeurs aldus heeft overgelegd ter onderbouwing van haar stellingen, maakt het in ieder geval aannemelijk dat bepaalde jaargangen van Domaine de la Vieille Eglise mogen worden aangeduid als ‘Grand Cru Saint-Emilion’ en dat Ch?teau Marquis de Mons verband houdt met Domaine de la Vieille Eglise als “autre vin”. Daarmee is echter nog niet gezegd dat Ch?teau Marquis de Mons zelf wijn produceert die voldoet aan de omschrijving ‘Grand Cru Saint-Emilion’. Hiervoor is een toetsing en goedkeuring door een officiële instantie nodig. De door De Wijnbeurs overgelegde stukken zijn niet van een dergelijke instantie afkomstig. Ook de Fédération des Grands Vins de Bordeaux kan niet als een dergelijke officiële instantie worden aangemerkt. De wijnbeurs heeft – terecht – niet weersproken dat het Conseil des Vins de Saint-Emilion de enige instantie is die bevoegd is tot het toekennen en registreren van de klassementen in de appellation Saint-Emilion, waaronder de status ‘Grand Cru Saint-Emilion’; de Franse overheid heeft aan het Conseil des Vins de Saint-Emilion taken met betrekking tot het toezicht over de herkomst van de wijn gedelegeerd. Dit blijkt uit de volgende taakomschrijving op de website van het Conseil: “Assurer les missions déléguées par l’État en tant qu’ Organisme de Défense et de Gestion des AOC: élaboration des Cahiers des charges avec l’INAO et des plans d’inspection avec l’Organisme d’Inspection, identification des opérateurs, contrôle des exploitations viticoles, participation aux actions de défense et de protection du nom, du produit et du terroir, à la valorisation du produit ainsi qu’à la connaissance statistique du secteur.”. Het College is uit openbaar toegankelijke bronnen op internet gebleken dat het Conseil des Vins de Saint-Emilion bij besluit van 8 april 2008 door het Institut National de l ‘Origine et de la Qualité (INOA) is aangewezen als de bevoegde instantie voor het toekennen van de “Appellation d’origine controlée Saint Emilion Grand Cru” (Décision No CNV2007/184). Geïntimeerde heeft onweersproken gesteld dat op de website van het Conseil, waarop onder meer per ch?teau kan worden gezocht, geen informatie over Ch?teau Marquis de Mons te vinden is. Op grond van het voorgaande acht het College het niet aannemelijk geworden dat Ch?teau Marquis de Mons zelf wijn produceert die mag worden omschreven als ‘Grand Cru Saint-Emilion’.

6. Tijdens de mondelinge behandeling heeft De Wijnbeurs haar stellingen in eerste aanleg en in beroep genuanceerd door te stellen dat de wijn die onder het label Ch?­teau Marquis de Mons wordt verkocht in feite dezelfde wijn is als die Domaine de la Vieille Eglise produceert en die zij als ‘Grand Cru Saint-Emilion’ mag verkopen. Volgens De Wijnbeurs is Ch?teau Marquis de Mons een label waaronder Domaine de la Vieille Eglise niet verkochte voorraden tegen een lagere prijs kan verkopen zonder afbreuk te doen aan de prijzen en de reputatie van wijnen die onder het primaire label (Domaine de la Vieille Eglise) worden verkocht. Indien hetgeen De Wijnbeurs aldus stelt juist is, impliceert dit naar het oordeel van het College nog niet dat ook de wijn die als Ch?teau Marquis de Mons wordt verkocht mag worden aangeprezen als ‘Grand Cru Saint-Emilion’. De consument dient erop te kunnen vertrouwen dat oorsprongsbenamingen, geografische aanduidingen en vermeldingen over de status juist zijn, dat wil zeggen overeenstemmen met hetgeen door de daartoe aangewezen officiële instantie is vastgesteld ter uitvoering van Verordening (EU) Nr. 1308/2013 tot vaststelling van een gemeenschappelijke ordening van de markten voor landbouwproducten. Het College overweegt daarbij dat het concept van kwaliteitswijn is gebaseerd op de specifieke kenmerken die zijn toe te schrijven aan de geografische oorsprong en de status van de wijn (vgl. considerans nr. 92 van genoemde verordening). Het had naar het oordeel van het College voor de hand gelegen dat, indien het hier bedoelde betoog van De Wijnbeurs juist zou zijn, Domaine de la Vieille Eglise ook de wijn die zij onder het label Ch?teau Marquis de Mons verkoopt door het Conseil des Vins de Saint-Emilion officieel had laten registreren als ‘Grand Cru Saint-Emilion’. De goedkeuring als ‘Grand Cru Saint-Emilion’ betreft immers, naar geïntimeerde voldoende aannemelijk heeft gemaakt, specifiek de wijn en niet de wijngaard. Hierbij is van belang dat de goedkeuring per jaargang van een specifieke wijn wordt verleend. Het ligt, gezien de strenge normen, niet voor de hand dat de goedkeuring tevens geldt voor wijn die, ongecontroleerd, onder andere labels wordt verkocht.

7. Zolang Domaine de la Vieille Eglise niet de benodigde toestemming heeft van het Conseil des Vins de Saint-Emilion om wijn die zij onder het label Ch?teau Marquis de Mons verkoopt aan te duiden als ‘Grand Cru Saint-Emilion’, dient De Wijnbeurs zich te onthouden van teksten waarin Ch?teau Marquis de Mons uitdrukkelijk als ‘Grand Cru Saint-Emilion’ wordt aangeprezen of waarin op andere aanprijzende wijze naar de geografische oorsprong van die wijn wordt verwezen. Op grond van het voorgaande treft grief 2 evenmin doel. Derhalve beslist het College als volgt.

 

De beslissing van het College van Beroep

Het College bevestigt de beslissing van de Commissie, deels met wijziging van gronden.

 

[Hieronder volgt de beslissing waartegen beroep is ingesteld]

De Reclame Code Commissie [29 maart 2018]

De bestreden reclame-uiting

Het betreft een advertentie op de achterpagina van het Volkskrant Magazine van 21 oktober 2017. Daarin staat onder de aanhef:
“de WIJNBEURS”  Grand Cru Saint-Emilion  uit excellent 2009! 
EXCLUSIEF VOOR VOLKSKRANT LEZERS” onder meer:

“U ziet ze nog maar héél weinig en áls u er een tegenkomt kosten ze een fortuin, Saint-Emilion Grands Crus uit het excellente jaar 2009. De Volkskrant beschikt nu over een kleine partij op originele Châteaukist voor een bijzonder lage prijs. Want waar Saint-Emilion Grands Crus uit 2009 van dit kaliber al snel € 180,- per kist kosten, kunt u deze 2009 Saint-Emilion Grand Cru, Château Marquis de Mons nu krijgen voor slechts € 89,-* per kist!
De wijngaard van Château Marquis de Mons ligt op het kalkhoudende klei plateau van Saint-Hippolyte, waar ook beroemde Grand Cru Classés als Château de Ferrand, Château Destieux en Château Laroque op liggen.”

Links van bovenstaande tekst is een fles wijn afgebeeld. Op het etiket daarvan staat onder meer:
“Château  MARQUIS DE MONS  2009” en
“Saint-Emilion Grand Cru”.

Rechts van deze afbeelding staat de omcirkelde tekst: “€ 180,- Nu slechts € 89,-* per kist”.

Onderaan de uiting staat onder meer:
“€ 180,-  Nu slechts € 89,-* per kist.
*Aanbod geldig tot 4 november 2017. Gezien de beperkte beschikbaarheid, zullen de orders op volgorde van binnenkomst worden behandeld. Maximaal 3 kisten (18 flessen) per klant.”

 

De klacht

De klacht wordt als volgt samengevat.
De reclame is misleidend wat betreft de prijs (a) en de herkomst (b). Klager licht dit als volgt toe.

Ad a.
Er wordt geadverteerd met een voordeelaanbieding, van € 180,- naar € 89,-. Deze wijn is in de EU gewoonlijk in de handel voor ongeveer € 15,-. Bij wijze van voorbeeld verwijst klager naar https://www.vivino.com/wineries/marquis-de-mons/wines/s aintmilion-grand-cru-2009, waarvan hij een afdruk overlegt. Deze afdruk toont een afbeelding van (een deel van) een fles van de bewuste wijn, waarnaast onder meer staat: “Average price € 15”. Van een voordeel is geen sprake, aldus klager.

Ad b.
Gesteld wordt: “De wijngaard van Château Marquis de Mons ligt op het kalkhoudende klei plateau van Saint-Hippolyte, waar ook beroemde Grand Cru Classés als Château de Ferrand, Château Destieux en Château Laroque op liggen.” Er bestaat echter geen bedrijf “Chateau Marquis de Mons”, ook niet in eerdere klasseringen van 2006-2012, aldus klager. Bij wijze van voorbeeld verwijst klager naar https://chateaux.vins-saint-emilion.com/. Er is ook geen wijngaard, die hoort bij voornoemd “chateau”. De gewone consument wordt extra misleid door de vermelding van andere, wel bestaande bedrijven.

 

Het verweer

Het verweer wordt als volgt samengevat.
Met betrekking tot de verschillende onderdelen van het bezwaar merkt adverteerder het volgende op.

Ad a.
Ter onderbouwing van zijn klacht heeft klager de volgende url aangedragen: https://www.vivino.com/wineries/marquis-demons/wines/s aint-milion-grand-cru-2009. Bij het invoeren van deze url verkrijgt adverteerder de productie, overgelegd als bijlage 1 bij het verweer. Deze productie toont een prijs van € 99,- per fles. Ondanks diverse pogingen heeft adverteerder de screenprint van klager niet kunnen reproduceren.

Ad b.
Volgens klager bestaan zowel het bedrijf Chateau Marquis de Mons als de wijngaard niet. Als enig bewijs noemt klager de website https://chateaux.vins-saint-emilion.com waarop hij het bedrijf niet kon vinden. Als bijlage 2 legt adverteerder een e-mail over van  Denis Barroux van Maison Bouey, een familiebedrijf opgericht in 1881 en tevens adverteerders leverancier van Marquis de Mons. In het geel gearceerde deel wordt de ligging van de wijngaard op het plateau met zijn beroemde Grand Cru Classé buren bevestigd, aldus adverteerder, terwijl het groen gearceerde deel de verwijzing naar de foto’s van het Chateau met naam en toenaam bevat. De genoemde foto’s van het gebouw en de kelder zijn opgenomen in bijlage 3 bij het verweer, aldus adverteerder.

 

De repliek

De repliek wordt, wat betreft de bezwaren a respectievelijk b, als volgt samengevat.

Ad a.
Juist omdat veel informatie op websites vluchtig is, heeft de Commissie klager verzocht een screenprint over te leggen. Het kan dat adverteerder de wijn met de opgegeven URL niet heeft kunnen vinden, nadat klager over de verkoopprijs een opmerking had gemaakt. De opgegeven pagina geeft inderdaad een foutmelding. lnmiddels is de wijn  weer vindbaar op Vivino, nu echter voor een prijs van € 25,- per fles. Klager verwijst naar bijlage 1 bij de repliek. Behalve via Wijnbeurs, Wijnvoordeel en dergelijke (alle deel uitmakend van het bedrijf e-luscious) is de wijn ook te koop via de grote Franse onlineverkoper Cdiscount. Daar wordt een magnum (dubbele fles) van deze wijn aangeboden voor € 18,99, vergelijkbaar met € 9,50 per gewone fles. Klager verwijst naar bijlage 2 bij de repliek. Het komt klager voor dat adverteerder na de onderhavige klacht “het bewijsmateriaal  verwijderd heeft”. Klager stelt: “(verweerder gaat immers zelf over de via Vivino te vinden verkoopprijzen”). Vervolgens heeft men zelf nieuw “bewijs” gegenereerd, aldus klager. 

Ad b.
Over het bestaan en de ligging van het “Chateau” en de wijngaarden stelt adverteerder dat klager als “enig bewijs” de website https://chateaux.vins-saint-emillion.com noemt, waarop klager het bedrijf niet kon vinden. Klager merkt hierover het volgende op. “In de appellation Saint-Emillion” vindt doorgaans elke tien jaar een nieuwe klassering plaats. Dit resulteert in “officiële lijsten” die te vinden zijn op voornoemde website. Deze lijsten zijn limitatief en hebben, aldus klager, een wettelijke status. Een bedrijf dat een hogere klassering opvoert dan voor het betreffende oogstjaar is toegestaan, is in overtreding. De betreffende lijsten zal klager ter zitting aan de Commissie overleggen. Over de bij het verweer overgelegde e-mail van een handelaar met foto’s van het “Chateau” merkt klager het volgende op. Dat een wijngaard in de buurt van Grand Cru wijngaarden ligt, houdt allerminst in dat de wijn uit deze wijngaard zelf deze status heeft. Volgens “de officiële klasseringen” is dat ook niet het geval. Dat de voorvader van één van de buren (Château de Ferrand) volgens de handelaar met wie adverteerder zaken doet, de titel voerde van Marquis de Mons, is weliswaar te vinden op de website van Ferrand, maar bewijst nog niets. Wat wél iets zegt, is de informatie op de website van adverteerder over de herkomst: de  wijn zou afkomstig zijn van de familie Micheau-Maillou in Saint-Hippolyte. Klager verwijst naar bijlage 3 bij de repliek. Deze familie maakt echter geen wijn met de naam Chateau Marquis de Mons Saint Emillion Grand Cru. Welke wijn deze familie wél maakt, zal klager de Commissie ter zitting tonen. Daarbij komt, aldus klager, dat op de website van de firma Maison Bouey (waarvan de bij het verweer overgelegde mail afkomstig is), geen chateau te vinden is met de naam Marquis de Mons. Ten aanzien van naamgeving, klassering en herkomst concludeert klager dat de herkomst van de wijn niet eenduidig vaststaat en dat er op dit punt sprake is van misleiding van de consument. Ten aanzien van de bij het verweer overgelegde foto’s merkt klager het volgende op.  Duidelijk is dat deze zijn gemaakt bij een wijngaard en in een “chais” met betonnen cuves, maar onduidelijk is waar dit is gebeurd is. In de bij het verweer overgelegde e-mail van de heer Barroux staat nog wel dat op het etiket van de wijn grotere gebouwen staan dan tegenwoordig het geval is, maar een afbeelding op een etiket zegt niets over de ware aard en ligging van een wijnbedrijf.

 

De dupliek

De dupliek wordt als volgt samengevat.

Klager blijft betwisten dat Chateau Marquis de Mons bestaat en dat deze wijn de “Grand Cru” status heeft. Enig bewijs voor deze aantijging ontbreekt. Wel legt klager een screenprint over van de grote Franse retailer Cdiscount. Dit bedrijf is onderdeel van het Franse Groupe Casino (omzet 50 miljard, ruim 300.000 werknemers). Op deze screenprint is nota bene een fles afgebeeld met “Chateau Marquis de Mons Saint Emilion Grand Cru”. Hiermee levert klager zelf het bewijs voor het bestaan van het Chateau en de Grand Cru status. In het andere geval vraagt adverteerder zich af of  klager beweert dat deze grote Franse retailer haar eigen wetgeving niet kent. Op vivino.com krijgt Chateau Maquis de Mons voor de jaargangen 1969 t/m 2015 in totaal 743 ratings (voor een wijn die volgens klager niet bestaat, aldus adverteerder). Bij de oorspronkelijke klacht legde klager een screenprint over met een prijs van € 15,- per fles. Bij het verweer is een screenprint gevoegd met een prijs van € 99,- per fles, waarna  de repliek vergezeld gaat van een screenprint met een prijs van € 25,- per fles. Adverteerder kan nog 740 screenprints overleggen met verschillende reviews. “Dat is namelijk de kracht van Vivino.com”, aldus adverteerder. “De 29 miljoen wereldwijde gebruikers van deze site bepalen onafhankelijk de kwaliteit (in dit geval 3,6 uit 5 punten) en de gemiddelde prijs”. De stelling van klager: “(verweerder gaat immers zelf over de via Vivino te vinden verkoopprijzen)” is ongefundeerd. Het bevreemdt adverteerder dat klager bij repliek meedeelt bewijsstukken pas tijdens de zitting over te leggen. Adverteerder vraagt zich af of “bewijs” niet voor een zitting dient te worden overgelegd. Op deze punten kan adverteerder zich nu immers niet verweren.

 

E-mail 6 februari 2018 van secretariaat SRC

In antwoord op het gestelde bij dupliek, over het moment van overleggen van “bewijsstukken”, is het volgende aan adverteerder meegedeeld:

“Artikel 13 lid 3 van het Reglement betreffende de Reclame Code Commissie en het College van Beroep luidt als volgt: “Partijen dienen er zorg voor te dragen dat de stukken, die zij in verband met de behandeling van de zaak aan de Commissie willen overleggen, 7 dagen voor de zitting als bedoeld in artikel 14 in het bezit van de Commissie zijn, tenzij de voorzitter anders bepaalt”. In dit geval zal de voorzitter ter zitting van 8 februari a.s. bepalen of de stukken, die klager volgens zijn e-mail van 5 februari jl. ter zitting wenst over te leggen, nog aan het dossier zullen worden toegevoegd”.

 

De mondelinge behandeling

Klager heeft zijn standpunt mondeling toegelicht.

 

Het oordeel van de Commissie

1. De Commissie stelt voorop dat klager, anders dan is aangekondigd bij repliek, ter zitting geen stukken heeft overgelegd. Om die reden hoeft geen beslissing te worden genomen over de vraag of ter zitting overgelegde stukken nog aan het dossier worden toegevoegd.

2. Met betrekking tot de verschillende bezwaren oordeelt de Commissie als volgt.

3. Ad a.
Door de doorgestreepte prijs van € 180,- wordt de indruk gewekt dat de in de uiting aangeprezen wijn “2009 Saint-Emilion Grand Cru, Château Marquis de Mons” voorafgaand aan de onderhavige aanbieding € 180,- per kist (van 6 wijnen) kostte. Klager heeft dit gemotiveerd betwist. Vervolgens lag het op de weg van adverteerder om aannemelijk te maken dat voorafgaand aan de aanbieding € 180,- moest worden betaald voor bedoelde kist wijn. Dat heeft adverteerder niet gedaan. Aldus is niet komen vast te staan dat de doorgestreepte prijs van € 180,- juist is. Om die reden gaat de uiting gepaard met onjuiste informatie over het bestaan van een specifiek prijsvoordeel als bedoeld in artikel 8.2 aanhef en onder d van de Nederlandse Reclame Code (NRC). Nu de gemiddelde consument er bovendien toe kan worden gebracht een besluit over een transactie te nemen dat hij anders niet had genomen, is de uiting misleidend en daardoor oneerlijk in de zin van artikel 7 NRC.

4. Ad b.
De Commissie vat dit bezwaar, mede gelet op de nadere toelichting bij repliek, als volgt op. Klager bestrijdt dat er een bedrijf bestaat genaamd “Château Marquis de Mons”, dat er een wijngaard is die hoort bij dit “Château” en dat deze wijngaard en daarmee de in de  uiting aangeprezen wijn “2009 Saint-Emilion Grand Cru, Château Marquis de Mons” daadwerkelijk de status “Grand Cru” heeft. Wat betreft deze status heeft klager onder meer aangevoerd dat hij voornoemd “Chateau” niet kon vinden op de website https://chateaux.vins-saint-emillion.com, terwijl, aldus klager, deze website “officiële lijsten” bevat betreffende de klassering die doorgaans elke tien jaar plaatsvindt “In de appellation Saint-Emilion”.   Verder heeft klager aangevoerd dat de onderhavige wijn volgens informatie op de website van adverteerder afkomstig zou zijn van de familie Micheau-Maillou in Saint-Hippolyte, maar dat deze familie geen wijn maakt met de naam Chateau Marquis de Mons Saint Emillion Grand Cru, en dat op de website van de firma Maison Bouey  (volgens het verweer de leverancier van Marquis de Mons) geen chateau te vinden is met de naam Marquis de Mons.

Gelet op bovenbedoelde gemotiveerde betwisting van de aan de onderhavige wijn in de bestreden uiting toegeschreven herkomst en status, lag het op de weg van adverteerder om voldoende aannemelijk te maken dat die herkomst en status overeenkomstig de werkelijkheid zijn. Naar het oordeel van de Commissie heeft adverteerder dat niet gedaan. Adverteerder heeft namelijk niet uitgelegd waarom Château Marquis de Mons niet is vermeld op de website https://chateaux.vins-saint-emilion.com/, terwijl op die site, zoals klager gemotiveerd heeft gesteld, onder meer een overzicht wordt gegeven van alle Grand Cru wijnen in het wijngebied Saint-Emilion. De inhoud van de bij het verweer overgelegde e-mail van Maison Bouey met bijlage leidt niet tot een andere conclusie. Weliswaar staat in deze e-mail: “Situé sur le plateau unique de Saint-Hippolyte, Ch Marquis de Mons beneficie d‘une exposition ideale Sud – Sud Est”, en zijn bij deze e-mail foto’s gevoegd van een gebouw en kennelijk een bedrijfsruimte, maar meer specifieke informatie ontbreekt.

Zo biedt de e-mail onvoldoende grondslag voor de conclusie dat de in de uiting aangeprezen wijn “2009 Saint-Emilion Grand Cru, Château Marquis de Mons” daadwerkelijk een “Grand Cru” wijn is.  

Naar het oordeel van de Commissie gaat de uiting aldus gepaard met onjuiste informatie als bedoeld in artikel 8.2 aanhef NRC. Nu de gemiddelde consument er bovendien toe kan worden gebracht een besluit over een transactie te nemen dat hij anders niet had genomen, is de uiting misleidend en daardoor oneerlijk in de zin van artikel 7 NRC.

Gelet op het bovenstaande wordt als volgt beslist.

 

De beslissing van de Reclame Code Commissie

De Commissie acht de reclame-uiting in strijd met artikel 7 NRC. Zij beveelt adverteerder aan om niet meer op een dergelijke wijze reclame te maken.

Opnieuw uitspraken zoeken

Op datum, dossiernummer, trefwoord of soort uitspraak of een combinatie van deze zoekopties.

*Verplicht in te vullen velden

Uitgebreid zoeken