De bestreden reclame-uiting

Het betreft een televisiecommercial waarin onder meer is te zien hoe twee kinderen, nadat hun moeder van de keukentafel is weggelopen, een bloemkool met een hamertje en met een viltstift bewerken waardoor hun moeder denkt dat de bloemkool niet meer goed is. Zij krijgt vervolgens in de winkel een andere bloemkool op grond van de “versgarantie” van adverteerder. De televisiecommercial eindigt met beelden van de kinderen die tot hun ongenoegen alsnog bloemkool te eten krijgen.

De klacht

De televisiecommercial geeft een totaal verkeerd beeld van hoe men jongeren met voedsel dient te leren omgaan. Voedsel is met zorg gekweekt en veel kinderen hebben niet genoeg te eten. In de televisiecommercial laat men kinderen eten vernietigen en de winkelier draait voor de kosten op. Deze reclame is het tegenovergestelde van hoe het zou moeten zijn.

Het verweer

Adverteerder heeft gemotiveerd verweer gevoerd en stelt, kort samengevat, dat sprake is van een ludiek bedoelde commercial die niet aanzet tot navolging, nu aan het einde van de reclame duidelijk wordt dat de acties van de kinderen niet het gewenste resultaat hebben.

Voorts stelt adverteerder dat zij met deze reclame niet de intentie heeft gehad voedselverspilling te stimuleren. Adverteerder wijst op initiatieven waarbij zij is betrokken om voedselverspilling tegen te gaan.

Het oordeel van de voorzitter

1) Bij de beantwoording van de vraag of een reclame-uiting in strijd is met criteria zoals de goede smaak of het fatsoen, zoals kennelijk met de klacht is bedoeld, stelt de voorzitter van de Reclame Code Commissie zich terughoudend op, gelet op het subjectieve karakter van die criteria. Met inachtneming van deze terughoudendheid oordeelt de voorzitter als volgt.

2) In de televisiecommercial is te zien hoe twee kinderen een bloemkool bewerken met het kennelijke doel om te voorkomen dat hun moeder deze als maaltijd zal bereiden. De voorzitter is van oordeel dat men zeer wel bedenkingen kan hebben over de getoonde beelden, nu kinderen daarin voedsel vernietigen en hun moeder misleiden waardoor de winkel in feite ten onrechte een nieuwe bloemkool verstrekt op grond van de versgarantie. De commercial eindigt echter met beelden van de kinderen die tot hun teleurstelling alsnog bloemkool voorgeschoteld krijgen. Hieruit volgt dat het getoonde gedrag van de kinderen uiteindelijk niet wordt beloond. Gelet hierop is de voorzitter van oordeel dat onvoldoende aanleiding bestaat om te verwachten dat kinderen het in de televisiecommercial getoonde gedrag zullen navolgen. De televisiecommercial roept voorts niet op tot verspilling van voedsel. De boodschap van de televisiecommercial is immers dat adverteerder een versgarantie biedt en dat men producten die blijkbaar niet als “vers” kunnen worden beschouwd en om die reden niet voor consumptie in aanmerking komen, kan omruilen. Dat deze boodschap is uitgebeeld op een humoristisch bedoelde wijze die op zichzelf genomen geen juist beeld geeft over de wijze waarop men met voedsel dient om te gaan, is gegeven de hiervoor genoemde terughoudendheid onvoldoende om de reclame-uiting in strijd met de Nederlandse Reclame Code te achten. Derhalve wordt beslist als volgt.

De beslissing van de voorzitter

Gelet op het bovenstaande wijst de voorzitter de klacht af.