De bestreden reclame-uiting

Het betreft een uiting op adverteerders website www.invorderingsbedrijf.nl betreffende “Incasso No Cure No Pay”. Onder deze kop van de uiting staat:

“Incasso No Cure No Pay houdt in dat u geen honorarium voor de behandelende advocaten en juristen verschuldigd bent als uw debiteur in de buitengerechtelijke fase niet betaalt. Het risico dat wij dus toch voor u aan het werk zijn, en daarvoor niet betaalt krijgen, ligt bij ons.

In geval van incasso betaalt uw debiteur over het algemeen onze kosten. We zijn namelijk van mening dat de kosten voor incasso voor rekening van uw debiteur moeten komen – hij is immers in verzuim – en niet voor u.”

De klacht

Het standpunt van klager, zoals verwoord in zijn schriftelijke klacht en repliek, wordt als volgt samengevat.

Adverteerder biedt op haar website een incassodienst aan op basis van no cure no pay. Daarbij wordt beweerd dat de cliënt voorafgaand aan de werkzaamheden door adverteerder niets hoeft te betalen. Klager heeft echter ervaren dat eerst € 393,25 moet worden betaald voor een verplicht jaarabonnement, alvorens adverteerder aan het werk gaat. Dit staat niet in de reclame en wordt pas duidelijk nadat contact is opgenomen met adverteerder. Omdat adverteerder pas enige (beperkte) actie onderneemt nadat het jaarabonnement is betaald, is het misleidend te spreken van een ‘no cure no pay’ dienst, aldus klager. Er moet altijd betaald worden. Tevens betwist klager de redelijkheid van het jaarabonnement, in het bijzonder voor particulieren zoals hij, die doorgaans eenmalig gebruik zullen maken van de dienst van adverteerder.

Het verweer

Het standpunt van adverteerder, zoals weergegeven in het verweer en de dupliek, wordt als volgt samengevat.

Omdat klager meedeelde meerdere dossiers per jaar te willen laten behandelen en daarbij juridisch advies nodig te hebben, heeft adverteerder hem geadviseerd gebruik te maken van de ‘serviceovereenkomst incasso’. Hiermee kan tegen een vaste bijdrage per jaar onbeperkt gebruik worden gemaakt van de dienstverlening van het Invorderingsbedrijf. Klager heeft het aanbod van adverteerder geaccepteerd en heeft de serviceovereenkomst getekend. Adverteerder legt een kopie van de getekende overeenkomst over. Anders dan klager stelt, is het niet verplicht een serviceovereenkomst aan te gaan, aldus adverteerder. Klager heeft het aanbod geaccepteerd en heeft daarbij niet laten weten het aanbod niet te begrijpen of vragen of klachten over de overeenkomst te hebben. Adverteerder verwijst in dit verband naar het (overgelegde) vonnis van de rechtbank Amsterdam van 19 april 2018 (ECLI:NL:RBAMS:2018:8511). Hierin is overwogen dat de inhoud van een overeenkomst niet wordt bepaald door de inhoud van een website, waaronder commerciële en wervende teksten zoals “no cure no pay”, maar door de tussen partijen gesloten en goedgekeurde overeenkomst en de daarop van toepassing zijnde algemene voorwaarden. Klager heeft de serviceovereenkomst ondertekend en de algemene voorwaarden geaccepteerd.

De mondelinge behandeling

Klager ontkent tegenover adverteerder te hebben meegedeeld dat hij meer incasso-opdrachten per jaar wilde laten behandelen. Klager had dan ook geen behoefte aan een serviceovereenkomst, maar heeft deze toch getekend, omdat hij de indruk kreeg dat hij alleen via een abonnement zijn vordering kon laten innen. Klager handhaaft zijn standpunt dat de door adverteerder geadverteerde no cure no pay incassodienst niet bestaat, omdat altijd vooraf een abonnement moet worden afgenomen en betaald.

Het oordeel van de Commissie

1.

De klacht betreft de uiting op de website van het Invorderingsbedrijf waarin zij de dienst “Incasso No Cure No Pay” aanbiedt. Klager vindt deze uiting misleidend, omdat adverteerder volgens hem het afsluiten en vooraf betalen van een jaarabonnement verplicht stelt alvorens van de incassodienst gebruik kan worden gemaakt, waardoor in de praktijk nooit sprake is van ‘no pay’.

2.

De Commissie stelt voorop dat zij de bestreden reclame-uiting beoordeelt. Het door adverteerder overgelegde vonnis van de rechtbank Amsterdam laat zij daarbij buiten beschouwing, nu het oordeel van de rechtbank geen betrekking heeft op de geadverteerde ‘no cure no pay’ dienst, maar op de inhoud van de in die zaak aan de orde zijnde overeenkomst tussen partijen.

3.

Vast is komen te staan dat klager met het Invorderingsbedrijf een serviceovereenkomst voor een jaar heeft afgesloten, waarvoor klager heeft betaald. Klager heeft gesteld dat hij zich gedwongen voelde de overeenkomst te tekenen, omdat hij tijdens het contact met adverteerder de indruk had gekregen dat hij alleen in de vorm van een abonnement de incassodienst kon laten verrichten. Ondanks deze indruk die klager toen heeft gekregen, kan zijn klacht niet slagen.

4.

Adverteerder heeft bij verweer namelijk betwist dat het afsluiten van een jaarabonnement verplicht is. Verder heeft de Commissie geconstateerd dat blijkens artikel 4.1 van de Algemene Voorwaarden van het Invorderingsbedrijf samenwerking (met de cliënt) wordt aangeboden “op basis van een losse opdracht of op basis van een abonnement”. Niet is gebleken dat incasso op basis van een losse opdracht in de praktijk niet mogelijk is, of dat “no cure no pay”, zoals toegelicht in de bestreden uiting, in geval van een losse opdracht niet opgaat. Nu niet is gebleken dat de incassodiensten van het Invorderingsbedrijf alleen via een betaald abonnement kunnen worden afgenomen, bestaat er onvoldoende grond om de klacht toe te wijzen.

5.

Op grond van het vorenstaande wordt als volgt beslist.

De beslissing

De Commissie wijst de klacht af.